Als je je veilig voelt als vrouw, is dat gewoon super. Dan ben je vrij om te gaan waar je wil, dat voel je, houden zo!
Bij mij wisselt het wel eens. Iets meer dan een jaar geleden voelde ik me beperkt. Toen ik eindeloos wilde dwalen in de natuur, omdat me dat zo goed kon doen, merkte ik dat ik dat gevoel van die veiligheid vanbinnen kwijtraakte. Ik kon niet meer zo van de natuur genieten omdat ik bedacht dat ik iemand tegen zou kunnen komen met kwade bedoelingen en ik betrapte mezelf erop dat ik niet meer zo ver durfde. Het is een gevoel van veiligheid en bewegingsvrijheid dat aangetast was.
Misschien was er een verband met wat er gebeurde bij ons in huis.
Het was diep in de nacht, pikke donker en heel stil. Ik lag een beetje wakker toen onze deurbel ging. Oorverdovend leek het. Zeer op mijn hoede, deed ik de deur op een kier om te zien wie daar was. Er stond een jonge vrouw, die smeekte of ze binnen mocht komen. Ik deed de deur wijd open en trok haar met fiets en al naar binnen. Ik voelde haar angst. Ze werd achtervolg door mannen. Huilend en bevend als een rietje zei ze; “dit was echt foute boel”. Er was niks gebeurd, maar die angst….. We hebben haar opgevangen, totdat ze opgehaald werd door haar ouders die van ver kwamen. Dit heeft heel veel indruk op ons gemaakt.
En ik dacht toen al bij mezelf: Hoe is het mogelijk dat zij ons huis eruit heeft gepikt om aan te bellen. Ik ben gediplomeerd weerbaarheidstrainer maar gaf toen geen trainingen. Bij mij kan het dus zomaar veranderen, dat gevoel van veiligheid, diep vanbinnen. Geloof me, je kan er aan werken, aan dat gevoel van veiligheid.
Afgelopen weken hebben we, het volgende filmpje gemaakt. Niet voor een schouderklopje. Maar omdat we pasgeleden nog maar 3 aanmeldingen hadden. En ik geloof dat er veel meer vrouwen zijn die hiervan kunnen groeien, en dat is mijn wens. Dus delen mag.
BLOG
HELP. Ik kom erachter dat ik helemaal niet weerbaar ben. Maar dat ik me juist kwetsbaar voel.
Er is een deel in mij dat zich heel kwetsbaar voelt. Dit deel heb ik al jong verlaten. Het lijkt een klein kind die haarfijn aanvoelt wanneer die moet gaan jengelen. Als ik de deur uit loop, lijkt dit deel zich prima weg te laten drukken door mijn grote prettige volwassen Marieke. Maar als ik thuis ben en ik iets wil doen dat ‘moet’. Dan dient dit kind-deel zich aan. Ik wil er liever geen contact mee maken, want het voelt alsof dit kind-deel mijn volwassen Marieke-stuk overneemt. Dit kwetsbare kind-deel is dan groot, het voelt te kwetsbaar en dit deel verlamt me.
Het is lastig om aardig te zijn of ruimte te geven aan een deel van mezelf dat me lam legt. Het dient zich precies aan wanneer ik ruimte heb om meters te maken.
Maar dit duurt inmiddels al lang. Dit kind-deel in mij dat zich zo kwetsbaar voelt, remt de groei van mijn bedrijf.
En dat doet iets met me. Ik voel me hierdoor minderwaardig naar alles en iedereen die zijn eigen geld verdient. Ik schaam me naar alle buren en iedereen als ik bedenk dat zij denken dat ik niet voor mijn eigen geld werk. Deze component van minderwaardig voelen doordat mijn financiële groei achter blijft, trekt een sterke wissel op me, maar dit is niet de kern. De kern is mijn volwassen deel, dat mijn gevoelige kind stuk niet toe wil laten omdat dit te overweldigend voelt. Juist dit maakt me uiteindelijk kwetsbaar. Ik voel me onzeker over elke mail of actie die ik doe voor het Weerbaarheidslab. En deze onzekerheid mag ik gaan omarmen. Hoe lastig dit ook is voor me. Dit deel wil ik niet meer buitensluiten.
Stevig staan / aarden helpt me. Dat is de kern in mijn eigen trainingen.
Grappig, dat ik er na 11 jaar achterkom, hoeveel weerbaarheid met mij te maken heeft.